Bij schaken staat een gambiet voor de bereidheid om een klein stuk te offeren, meestal een pion, om zo een groter algeheel voordeel te behalen.
Als je met het King's Gambit begint, zijn de gunstige uitkomsten twijfelachtig. Afhankelijk van of Zwart het gambiet accepteert of afwijst, zijn er gevaren voor beide partijen, maar met name voor Wit.
Door deze schaakopening aan te bieden, wordt de koning van Wit verzwakt. Hij kan zelfs zijn kans op rokeren verliezen. Waarom zou iemand, gezien de risico's die het met zich meebrengt, een dergelijke gok wagen?
Superprof bekijkt deze beginopstelling, de achtergrond ervan en hoe de zaken zich kunnen ontwikkelen, afhankelijk van of het gambiet wordt geaccepteerd of afgewezen.
Het Koningsgambiet: Historisch Perspectief
Deze schaakopening is eeuwenoud. Het werd voor het eerst opgeschreven in 1497, in het allereerste schaakboek. Het is een van de oudste gedocumenteerde openingen in de geschiedenis van het schaken .
Het Koningsgambiet vertegenwoordigt de oorsprong van het schaken misschien wel beter dan welke andere opening dan ook.
Denk aan het model van het spel: een oorlog tussen twee legers waarin het beschermen van de koning van het grootste belang is.
Hoewel deze zet het rokeren moeilijker of zelfs helemaal onmogelijk zou kunnen maken - wat in essentie het beschermen van de koning tenietdoet - moet je onthouden dat de koningen van eeuwen geleden niet terugdeinsden voor de strijd.
Historisch gezien vochten koningen in oorlogen samen met hun generaals en vaak aan het front. Op dezelfde manier leidt deze gambiet tot schaakpartijen vol strategie, tactieken en materiële offers.
Ruim 300 jaar lang was deze beginopstelling een favoriete opening voor veel schakers. Het kwam zelfs voor in de onsterfelijke partij van 1851 tussen Adolf Anderssen en Lionel Kieseritzky.
Ondanks alle populariteit en, sommigen zouden zeggen eer, waren velen in de schaakgemeenschap er niet enthousiast over.
Een beroemde schaaktheoreticus uit de 18e eeuw beweerde dat zulke partijen in het beste geval alleen in een remise konden eindigen, nooit in een beslissende overwinning. Siegbert Tarrasch stelde ondanks dat, dat die opening alleen als een fout kon worden beschouwd.
Tarrasch, een van de beroemdste schakers van zijn tijd, kreeg zijn naam voor twee vallen die vaak werden gebruikt in partijen met de Ruy Lopez Opening.
Tarrasch schreef verder over deze Opening dat het "bijna waanzin zou zijn om het Koningsgambiet te spelen."
Zelfs de legendarische schaakgrootmeester Bobby Fischer mengde zich in de heftige gambiet discussie, door te schrijven dat het King's Gambit een mislukking is die onvermijdelijk zal eindigen in een verlies door forceren.
Halverwege de 20e eeuw was dit gambiet uit de gratie geraakt. Zelfs vandaag de dag opent het zelden een kampioenschap of toernooispel, ondanks dat bekende spelers als Nigel Short en Hikaru Nakamura het nog steeds gebruiken.
Zelfs schaakleraren en coaches raden hun leerlingen af om het eens te proberen. Toch is deze beginopstelling een vast onderdeel van het romantische schaaktijdperk.
Het is het waard om nader te worden onderzocht, ook al is het niet een van de populairste schaakopeningen van vandaag de dag.
Het King's Gambit Geaccepteerd
De notatie van het Koningsgambiet is: 1. e4 e5 2. f4
Het is een vrij gewaagde zet van Wit om zo vroeg in het spel een offer te brengen; het is niettemin een offer dat Zwart vaak accepteert. Dat hoeven ze natuurlijk niet.
Zodra Zwart de f4-pion slaat, kan Wit een van de twee strategieën volgen:
- Het Koningspaard Gambiet (Pf3): Deze strategie is de favoriet, omdat het Zwart ervan weerhoudt een voordelige dame verplaatsing te doen (Dh4) - wat de koning schaak zou zetten - en het ontwikkelt het koningspaard;
- Het Loper Gambiet (Lc4).
De reactie van Zwart op Pf3 zou kunnen zijn om hun g-lijnpion twee velden omhoog te verplaatsen om hun f4-pion te versterken.
Omgekeerd kunnen ze ervoor kiezen om hun d-lijnpion één veld omhoog te verplaatsen, en zo de Fischer Defense te gebruiken.
De Klassieke Variant kan tot problemen leiden voor Zwart omdat Wit zijn paard naar e5 kan verplaatsen, waardoor Zwarte pionnen naar voren worden aangespoord, ook al is dat geen goed idee.
Vergeet niet dat we zeiden dat Bobby Fischer nogal kritisch was over het Koningsgambiet; vandaar zijn alternatieve verdediging. Het is onvolmaakt omdat het, hoewel het toegang tot e5 verzekert, niets doet om de f4-pion te beschermen.
Het beschermen van die pion is cruciaal, omdat de volgende stap voor Wit in het Gambiet is dat hun loper op de dame vleugel die pion aanvalt. De variant met de loper is veel riskanter, maar levert wit veel grotere voordelen op.
Laten we zeggen dat Wit het Loper Gambiet nastreeft, waarbij hij zijn koningsloper naar veld c4 verplaatst. Met de koning van Wit onbeschermd, is het praktisch een uitnodiging voor Zwart om hem schaak te zetten met hun dame (Dh4).
In eerste instantie lijkt dit een goede deal voor Zwart. Ze ontwikkelen niet alleen hun meest waardevolle stuk, maar ze delen ook de eerste klap uit door de koning van hun tegenstander schaak te zetten - allemaal binnen een paar zetten vanaf het begin van het spel.
Helaas pakt dit niet zo goed uit voor Zwart. Toegegeven, Wit verliest de mogelijkheid om te rokeren - wat betekent dat hun koning in een minder beschermde positie zal blijven.
Maar ze zullen twee stukken hebben ontwikkeld, de loper op c4 en het paard om de dame uit te dagen. Ondanks dat zal Zwarts dame een haastige terugtocht moeten maken, waardoor alle stukken van Zwart onontwikkeld blijven.
Dit geeft Wit duidelijk een groot voordeel, in tegenstelling tot de Schotse Opening, waar Zwart overweldigend in het voordeel is.
Het King's Gambit Afgewezen
Elke zet waarbij Zwart niet op f4 slaat, is een geweigerd koningsgambiet.
Als Zwart weet hoe kostbaar deze Opening kan zijn, kan hij het gambiet afwijzen en in plaats daarvan een eigen zet doen.
Wit dat f4 speelt, plaatst zijn koning fundamenteel in een zwakke positie. Een slimme zwarte speler zou die zwakte uitbuiten door zijn d-lijn pionstuk naar voren te brengen (het Falkbeertegengambiet).
Dit plaatst zwart in een sterkere positie omdat zowel zijn koningin als zijn loper aan de koninginnenzijde nu vrij zijn om naar de koningszijde van het bord te bewegen en het koningspaar van wit te plagen, die momenteel geen verdediging hebben.
Daarentegen roept de Klassieke Verdediging, Zwarts andere stap om het gambiet te weigeren, op om hun koningsbisschop naar c5 te laten gaan.
De bedoeling achter deze schijnbaar willekeurige zet is om te voorkomen dat Wits koning rokeert. Deze strategie is bijzonder slim omdat Wit meerdere zetten moet doen om de dreiging onschadelijk te maken, tijd die Zwart kan gebruiken om hun aanvalsstrategie te versterken.
Toch blijft Zwart, ondanks dit tegengambiet en deze verdediging, in het begin van de partij in het nadeel, net als bij de French Defense.
Waarom Je het Koningsgambiet Zou Moeten Spelen
Laten we voor nu even alle slechte pers die deze zet heeft gekregen negeren en de mogelijkheden ervan verkennen. Er zit namelijk een enorm leerpotentieel in elk aspect van zo'n spelopener.
De voordelen voor Wit zijn duidelijker: je ontwikkelt je stukken sneller, controleert het centrum van het bord en misschien zelfs rokeren. Als je tegenstander ook maar iets minder ervaren is dan jij, heb je kans om de wedstrijd te winnen.
Als je met Zwart speelt en nog niet veel ervaring hebt, of nog geen succes hebt gehad met het overwinnen van de tactieken van Wit, dan is deze beginopstelling een geweldig hulpmiddel om te leren .
Gewapend met hernieuwde moed om deze stap aan te gaan, kun je, als noch de Klassieke Verdediging noch de Falkbeer voor je werken, een aantal andere manieren proberen om deze verplaatsing te weerstaan:
- Het Adelaide Countergambiet : 2. Pc6 3. Pf3 f5;
- De Fischer Defence: 3. Pf3 d6;
- De Wagenbach Defence: 3. Pf3 h5;
- De Nordwalde Variant: 2. Df6;
- De Keene Defence: 2. Dh4 3. g3 De7;
- De Maffia Defence: 1. e4 e5 2. f4 c5.
Je zou denken dat de Maffia Defense een prominente rol speelt in de Sicilian Defense, maar hun enige overeenkomst is dat ze beide hun oorsprong vinden in Sicilië.
Opmerkelijke Koningsgambietspelen
Het is bijna oneerlijk dat deze blog werd ingeleid door een opsomming van alle schaakgrootmeesters die deze zet verwierpen, omdat een behoorlijk aantal van hen hem blijven spelen.
Deze briljantheden in schaken, die een geweldig spel dat poëtische en diepe strategie, ideeën en originele plannen laat zien, zijn legendarisch.
De wedstrijd Spassky-Fischer in Mar del Plata in 1960 is een goed voorbeeld. Fischer kraakte de koningszet af, nog voordat hij Boris Spassky tegenkwam.
Toen hij verloor van de Russische grootmeester, was hij woedend over zijn afkeer van die stap. Hij verliet de wedstrijd in tranen en begon meteen zijn gelijknamige verdediging te maken.
De Zweedse schaakkampioen van 2015, Nils Grandelius, versloeg de tweevoudig Zweedse grootmeester Emmanuel Berg door te openen met het Koningsgambiet.
Berg liet zich echter niet zo makkelijk overhalen en de wedstrijd eindigde met de koning van Grandelius die bijna onaantastbaar was, terwijl de zwarte koning precies in het midden van het bord stond.
Vasyl Ivanchuk is geen onbekende in het Koningsgambiet; ongeacht aan welke kant van het bord hij speelt. Hij blijft verbazen, zoals de keer dat hij tegenover Sergey Karjakin stond.
Ivanchuk gooide alle voorzichtigheid overboord en speelde 3. Bc4 en de partij verzandde al snel in een langgerekte middenpartij zonder dame.
In tegenstelling tot de bekendere en geliefde Italiaanse Opening, heeft het Koningsgambiet nogal wat negatieve publiciteit gekregen. Maar als het door de juiste speler wordt gespeeld, kan dit gambiet een uitdaging zijn en iets indrukwekkends opleveren, vooral als het goed wordt uitgevoerd.
Wat betreft beginnende schakers, laat je coaches je niet vertellen dat je deze gambiet niet moet aanbieden. Als er niets anders is, kun je ervan leren - en je clubgenoten helpen er zoveel van te leren. En leren is altijd goed, toch?
Vond je dit artikel leuk? Laat een beoordeling achter!
Laden...
