Al sinds de beginjaren van de menselijke beschaving wordt muziek gebruikt als integraal onderdeel van toneelvoorstellingen. Vaak vormt een koor een essentieel onderdeel van de show; zonder zo'n koor zou er een leegte ontstaan die het publiek mogelijk zou vervelen. Deze oude liederen legden de basis voor het muziektheater zoals we dat nu kennen.
De vroegste voorbeelden van toneelmusicals waren meestal verhalend van aard. De liedjes, gezongen door de acteurs in plaats van door een apart koor op het zijtoneel of vanaf een tribune, waren geen bijzaak voor het publiek, maar dienden eerder als uitdrukking van de emoties of verlangens van de personages. Dergelijke shows moesten een script volgen, waarbij zowel de muziek als de teksten speciaal voor de voorstelling werden geschreven.
Meer recent in de geschiedenis van het muziektheater, vonden dergelijke liedjes hun weg naar een breder publiek en werden op zichzelf hits. "Memory" uit de musical "Cats" (geschreven door Andrew Lloyd Webber, voor het geval je dat nog niet wist) is een uitstekend voorbeeld van een showtune die mainstream is geworden. Over het algemeen volgen musicals van alle soorten nog steeds deze gevestigde formule: verhaal, muziek, acteerwerk... tot op zekere hoogte.
De revue musicals zijn echter een klasse apart. Aan de ene kant ontbreekt het aan een diepgaand verhaal ten gunste van een gevarieerde presentatie met zang, dans en sketches. Het is mogelijk dat je ooit zo'n show hebt bijgewoond zonder het te beseffen. Daarom werpt Superprof nu het licht op revue musicals, terwijl we de operabril even opzij leggen.
De Fascinerende Geschiedenis van Revue Musicals
Revues worden vaak beschouwd als de vaudeville van de welgestelden. Historisch gezien omvatte het theatervermaak alle lagen van de samenleving: de rijken genoten van de opera en voor hun luchtigere amusement was er de operette, die meer neigde naar het komische dan de serieuze opera. Aan de andere kant genoten mensen uit lagere sociale klassen van de ondeugende en gewaagde vaudeville shows, die qua toon vergelijkbaar waren met de operette maar minder verfijnd.
Hoewel het format en de tradities van de musical revue in Groot-Brittannië min of meer behouden bleven, onderging het, vergelijkbaar met zijn Vaudevilliaanse neef, aanzienlijke veranderingen toen het naar de Verenigde Staten kwam. Zowel in Europa als in Noord-Amerika groeide de revue uit tot een immens populair entertainmentgenre.
Het was zo populair dat terwijl vroege bioscoopbezoekers voor een paar centen kaartjes konden kopen, kaartjes voor revues veel duurder waren - en toch betaalden mensen graag het hoge bedrag! Vaak waren de shows onsamenhangend: korte monologen of komische sketches, gevolgd door dansende meisjes; hun optredens vloeiden over in zang en dit patroon herhaalde zich. Als er al een overkoepelend thema was, was het meestal satire, waarbij publieke figuren of actuele gebeurtenissen vaak het onderwerp van spot waren.
In de Gouden Eeuw van de revue, kort na de Eerste Wereldoorlog tot aan de Grote Depressie, waren er enkele opvallende namen:
- Yvette Guilbert: een Franse revue-artieste.
- Maurice Chevalier: een Franse entertainer die beroemd werd in het Palace Theatre in Londen.
- Florenz 'Flo' Ziegfield: producent van de Ziegfeld Follies, de top van de Broadway-revueproducties.
- Eddie Cantor, de apostel van Pep, een multi-getalenteerde komiek, danser en zanger.
- Anna Held vond haar roem via Ziegfeld's Follies.
- C. Fields werd bekend als jongleur in een revue.
- De Marx Brothers: voordat ze beroemd werden op het witte doek, waren ze zeer succesvolle Vaudevillians.
Deze lijst toont aan dat een revue-artiest meer dan één vaardigheid vereist; komische timing en visueel talent - in het geval van W.C. Fields was jongleren ook noodzakelijk, aangezien een revue vooral een visuele traktatie was.
In de VS is "Hellzapoppin" een bijzonder goed voorbeeld van zo'n revue. De show draaide om visuele grappen en slapstick, met minder nadruk op schaars geklede vrouwen en prikkelende dansjes. Opmerkelijk genoeg werd deze show voortdurend aangepast om relevant te blijven; tijdens de uitvoering in 1944 werd Mussolini bijvoorbeeld afgebeeld met blackface, terwijl de normaal welbespraakte Amerikaanse president Roosevelt alleen onsamenhangende taal sprak. Revues waren enorm leuk, maar na de Tweede Wereldoorlog, met de opkomst van film, radio en televisie, verloor de revue helaas aan populariteit en werd teruggebracht naar kleinere podia zoals nachtclubs en improvisatietheaters.
Revue Musicals in de Populaire Cultuur
Een muzikale revue draait om de individuele talenten van artiesten of groepen en verschilt daardoor van andere musicals doordat er geen choreografieën zijn en geen toneelschrijver aan te pas komt, ondanks dat er gesproken wordt. Belangrijk is dat revue musicals geen verhaal vertelt. Binnen deze parameters is er weinig ruimte voor de gebruikelijke artistieke begeleiding die andere musicals vereisen, zoals een schrijver, choreograaf, tekstschrijver en decorontwerper. Opvallend is ook het verschil in de termen waarmee de "meester" van zo'n show wordt aangeduid.
Bij een boekenmusical is de leiding in handen van een regisseur, terwijl de leider van een revue-productie bekend staat als een impresario.
Veel moderne musicalrevues hebben sketches en fysieke aspecten zoals slapstick achterwege gelaten, en ze maken niet langer per se gebruik van satire om te entertainen. Sommige bestaan zelfs uit het werk van slechts één componist. "Side by Side by Sondheim" is een goed voorbeeld van zo'n muzikale revue. De titel is op zichzelf al een woordspeling op een lied van Sondheim uit de musicalkomedie "Company" uit de jaren '70, waarvoor Sondheim zowel de muziek als de teksten schreef.
"Side by Side by Sondheim" is een showcase van het uitgebreide muzikale repertoire van een van de meest erkende en productieve componisten in de theatergeschiedenis. In een afwijking van de traditionele stijl van muziektheater vertelt een verteller het verhaal achter de creatie van de liedjes van Sondheim. Deze show werd genomineerd voor een Tony Award tijdens zijn Broadway-productie en ontving een nominatie voor een Laurence Olivier Award in Londen. Hoewel de show enigszins gedateerd is, worden er zo nu en dan nog voorstellingen gehouden, voor het laatst in 2012 in Sydney.
In tegenstelling tot filmmusicals die van Broadway-shows zijn afgeleid - zoals "The Lion King" of "Beauty and the Beast" die je kunt streamen of op dvd kunt bekijken - vertalen revue-musicals zich over het algemeen niet goed naar het kleine scherm.
Waar en hoe kun je vandaag de dag het beste een muzikale revue bekijken?
Het Nieuwe Podium voor Musical Revue
Tegenwoordig hebben revues hun plek gevonden op de podia van scholen. Misschien ben je bekend met de juweeltjes van George en Ira Gershwin zoals "An American in Paris", "Rhapsody in Blue" en "I Got Rhythm". Als fan van "Glee" heb je mogelijk hun mash-ups gehoord - liedjes, thema's of genres die vaak werden gebruikt voor de eindejaarsshow op school.
In landen als Canada, Noorwegen, Denemarken en ook op Britse scholen worden populaire liedjes opgevoerd met aangepaste teksten die de (satirische) actualiteit of het studentenleven belichten. Deze shows zijn niet per se bedoeld als theater; ze zijn immers ontworpen voor puur vermaak onder studenten! Je zou eerder een zucht slaken van "Mamma Mia!" vanwege de speelse domheid dan dat je deze stukken vergelijkt met de grootsheid van een typische Broadway-musical.
Toch zijn ze ontzettend leuk, zelfs als de liedjes zelden buiten het podium te horen zijn waarop ze worden uitgevoerd.
Je Beste Kans om een Musical Revue te Zien
Het is jammer dat de traditionele vorm van de musical revue niet langer bestaat. Maar als je je ooit beklaagd hebt dat je nooit de kans hebt gehad om "But The World Goes Round" van Kander en Ebb te zien.
Wees gerust, je hoeft nog niet te klagen. Het is een oud gebruik dat studenten van medische en juridische opleidingen een revue opvoeren. Het is eigenlijk best grappig, want je zou denken dat het vooral de muziekscholen zijn die zulke muzikale komedies uitvoeren, nietwaar?
Deze shows zijn zo populair dat de vijf medische scholen van United Hospitals in Londen jaarlijks tegen elkaar strijden in een evenement dat de UH Revue heet - een soort komische confrontatie, compleet met sketches, parodieën en natuurlijk zang en dans, waarbij de meest excentrieke groep de hoofdprijs wint. Als je van plan bent om kaartjes te kopen, maar niet zeker weet voor welke school je moet gaan, bedenk dan dat zowel de MD's Comedy Revue als de groep van St George's elk al zes keer de hoofdprijs hebben gewonnen.
En als je niet in de buurt van Londen bent maar toch zo'n muzikaal spektakel wilt meemaken, heb je geluk! Kijk eens of er een school voor diergeneeskunde of een rechtenfaculteit in de buurt is - grote kans dat zij op dit moment aan het repeteren zijn voor hun revue!
Vergeet niet om ook de medische opleiding van je lokale universiteit te checken; ze hebben waarschijnlijk een of twee creatieve teams die zich voorbereiden op hun show. Als je niets anders kunt vinden, kun je altijd nog naar The Fringe gaan voor het muziektheater dat je zoekt. Hoewel The Fringe meer een spektakel is dan een puur theaterfestival, schitteren de Birmingham Medics Revues, de Cambridge Medics Revue en de MD's Comedy Revue hier echt.
Let op, we hebben het niet alleen over de Edinburgh Fringe; de Brighton Fringe, de Windsor Fringe en de Buxton Fringe verrassen hun publiek jaarlijks met nieuwe musical revue. Zou je er niet eentje willen bijwonen... of heb je liever kaartjes voor een rockmusical?
Vond je dit artikel leuk? Laat een beoordeling achter!
Laden...
