Private ruimtevaartbedrijven combineren technologie, durfkapitaal en ruimtedromen tot een snelgroeiende industrie.
Laten we een gedachte-experiment doen. Je hebt alles wat je nodig hebt en ooit hebt gewenst. Je hebt ook meer geld dan je in meerdere levens zou kunnen uitgeven. Wat doe je met al dat geld?
Veel miljardairs houden zich bezig met filantropie. Bill Gates is misschien het bekendste voorbeeld daarvan, maar hij is zeker niet de enige. De meesten richten zich op werk dat hen inspireert. De Chinese miljardair Chen Yidan verliet het bedrijf dat hij mede oprichtte om zijn tijd en geld te wijden aan onderwijsinitiatieven. Een commerciële ruimtevlucht ruimtevaartbedrijven biedt kansen voor toerisme, onderzoek en satellietlanceringen.
Wanneer je verzekerd bent van onbeperkte middelen, hoef je je geen zorgen te maken over waar je volgende maaltijd vandaan komt of hoe je de huur betaalt. Je kunt je veroorloven om ervan te dromen de sterren aan te raken en een thuis in de ruimte te bouwen. Je hebt tenslotte waarschijnlijk al genoeg huizen op aarde.
Vandaag bespreekt Superprof drie van zulke miljardairs. We gaan na of ze visionairs en tech-genieën zijn, of gewoon op zoek naar de volgende grote hype. Daarna bespreken we de commerciële ruimtevaartindustrie en wat haar doelstellingen zijn. Hint: het gaat om meer dan alleen privé-raketten.
Particuliere Ruimtevaart Bedrijven: Wie Zijn de Grote Namen?
De meeste mensen plaatsen het begin van commerciële ruimtevaartactiviteiten – dat wil zeggen: ruimte voor winst – ergens in het begin van de jaren 2000. Sir Richard Branson richtte Virgin Galactic op in 2004 en presenteerde kort daarna The Spaceship Company. De hoofdtaak van dat bedrijf is het ontwerpen van commerciële ruimtevaartuigen. Het zal ook ruimtevaartuigen lanceren zodra ruimtereizen gemeengoed worden.
De private commerciële ruimtevaart groeit snel dankzij investeringen in technologie en toerisme buiten de dampkring. Elon Musk richtte SpaceX twee jaar vóór de oprichting van Virgin Galactic op. Zijn doelen zijn misschien wel het meest ambitieus; hij is van plan Mars te koloniseren. Voorlopig verdient het bedrijf zijn geld met het lanceren van satellieten. Starlink, een dochteronderneming van SpaceX, levert satelliet-gebaseerde internettoegang.
Made in Space printte het eerste object ooit in een toestand van gewichtloosheid in 2011.
Blue Origin begon twee jaar vóór SpaceX. In 2000 herprofileerde Jeff Bezos zichzelf als lucht- en ruimtevaartfabrikant; hij bouwde raketten en andere ruimtevaartuigen. Blue Origin is ook een aanbieder van lanceerdiensten en een contractant van de Amerikaanse overheid.
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA kende in 2009 aan Blue Origin een contract van meerdere miljoenen toe om technologieën voor toekomstige bemande ruimtevluchten te ontwikkelen. De heren Musk en Bezos raakten verwikkeld in een publieke strijd om toegang tot overheidsfondsen. Misschien was NASA achteraf gezien verstandig om het werk niet te verdelen tussen beide bedrijven.
Maar commerciële ruimtevaartactiviteit gaat zelfs vooraf aan Blue Origin. Bedrijven en overheden verdienen al tientallen jaren geld aan ruimtehandel. Telecommunicatiesatellieten, internetinfrastructuur en defensie-apparatuur (voor spionage) leveren jaarlijks miljoenen aan inkomsten op. Dat geldt ook voor GPS-satellieten.
Pas recent heeft technologie zich zo ver ontwikkeld dat we kunnen nadenken over het sturen van mensen de ruimte in – voor plezier en voor winst. Ruimtetoerisme lijkt de volgende grote stap in de ruimte te worden, en opent de deur naar bredere commerciële belangen. Tot nu toe hebben negen burgers gewichtloosheid in een lage baan om de aarde (LEO) ervaren. Als deze en andere privébedrijven hun zin krijgen, wordt de ruimte een even gewone vakantiebestemming als Frankrijk of Portugal.
Particuliere Ruimtevaartbedrijven: Innovatie Buiten de Overheid om
Sinds de jaren 60, toen NASA met de maanlanding de verbeelding prikkelde, leidden overheidsinstanties de ruimteverkenning. De vroege initiatieven van de ruimterace draaiden om competitie en nationale trots. Wetenschappelijk onderzoek en publieke interesse lagen ten grondslag aan die spanningen tijdens de Koude Oorlog.
Maar overheden hebben moeite om gigantische budgetten voor ruimteverkenning te verantwoorden als de opbrengsten gering zijn. Natuurlijk is het prachtig om maanstenen te bestuderen, maar wat levert dat concreet en direct op? En toen volgde een reeks van ruimtevaartongelukken die tot publieke verontwaardiging leidde. Na verloop van tijd, en vooral na het einde van de Koude Oorlog, verminderden regeringen hun financiering voor ruimtevaart.
Samenwerking tussen ruimtevaartagentschappen van verschillende landen werd de sleutel tot voortzetting van ruimteverkenning. Het internationale ruimtestation (ISS) begon zijn operaties in november 1998. Het is een onderzoeksstation in lage baan om de aarde dat disciplines als astrobiologie, meteorologie en natuurkunde onderzoekt.
Het ISS benadrukte ruimteonderzoek als een wetenschappelijke onderneming ten behoeve van het algemeen welzijn. Maar toen betaalde een rijke Amerikaanse ondernemer 20 miljoen dollar om een week aan boord van het ISS door te brengen. Hij beweerde dat dit zijn onderneming zou helpen; hoeveel daarvan waar is, weten we niet. In 2001 werd Dennis Tito de eerste ruimtetoerist uit de menselijke geschiedenis.
Sindsdien hebben nog 12 burgers een reis naar het ISS gekocht, voor naar schatting een half miljoen dollar per 'ticket'. De Russische Sojoez-raketten zijn de enige voertuigen die die reis mogelijk maken, omdat de VS hun Space Shuttle-programma in 2011 stopzetten. Stel je die opbrengsten eens voor!
Is dit waar onze drie ruimtevarende miljardairs het idee voor ruimtetoerisme vandaan haalden? Of ze nu wilden meedelen in de winst van de Russische raketten of zelf financiële mogelijkheden zagen, zullen we nooit zeker weten. Wel kunnen we zeggen dat commerciële ruimtevaartinitiatieven rond die tijd echt van de grond kwamen (pun intended).
Private Ruimtevaartorganisaties: Wat Doen Ze en Hoe Verschillen Ze?
Zoals hierboven vermeld, komt het grootste economische voordeel uit de ruimte tot nu toe van ruimte-voor-aarde-activiteiten. Denk aan satellieten voor communicatie en televisie-uitzendingen. GPS-satellieten dragen ook bij aan de ruimte-economie. En we hebben defensiesatellieten; die kosten veel minder dan infrastructuur voor verdediging op aarde.
De laatste tijd is er veel gesproken over het delven van grondstoffen op asteroïden of de maan. Sommige commerciële ruimtevaartbedrijven hebben het over ruimtehotels, bewoonbare ruimtestations en raket-tankstations. Meneer Musk wil een kas op Mars plaatsen en uiteindelijk een kolonie bouwen. Dit zijn allemaal ruimte-voor-ruimte-activiteiten.
Tot nu toe is er nog niets van gerealiseerd, maar dat kan snel veranderen. Overheidsruimteprogramma’s wereldwijd zullen waarschijnlijk doorgaan met wetenschappelijke verkenning, maar commerciële ondernemingen zullen de economische ruimtehausse aandrijven. Op dit moment lijken overheden niet van plan om grenzen te stellen aan SpaceX of Blue Origin. Sterker nog, de Amerikaanse overheid subsidieert de activiteiten van deze bedrijven. Commerciële ruimtevluchten ruimtevaart bedrijven richten zich op innovatie, snelheid en winst in de ruimte-economie.
De Amerikaanse overheid is de grootste (en soms enige) klant van commerciële ruimtevaartbedrijven – maar dat kan binnenkort ook veranderen. Made in Space, Inc. is een Amerikaans ingenieursbedrijf dat gespecialiseerd is in ruimte-voor-ruimte-productie. In 2011 bewees dit bedrijf dat zijn 3D-printer kon werken in een toestand van gewichtloosheid.
NASA zag het potentieel onmiddellijk. Stel je voor dat het ISS een gereedschap of onderdeel nodig heeft om het verouderende station te repareren. In plaats van te moeten wachten op de volgende geplande raketdokking, zou de bemanning kunnen printen wat ze nodig hebben.
De missie van Made in Space is het mogelijk maken van menselijke nederzettingen op meerdere planeten. Met een 3D-printer die werkt in gewichtloosheid kunnen kolonisten alle benodigde gereedschappen en bouwelementen printen. Om dat te bewijzen, kreeg Made in Space onlangs van NASA een contract van 74 miljoen dollar om lange metalen balken in de ruimte te printen.
Private commerciële ruimtevaart combineert technologie, durfkapitaal en ruimtedromen tot een snelgroeiende industrie. Deze strijd om lucratieve contracten definieert de moderne ruimterace. Ruimtetoerisme levert misschien het meest zichtbare – en meest tot de verbeelding sprekende – ruimtenieuws op. Publieke vetes tussen Musk en Bezos zijn misschien het meest smeuïg. Maar technische prestaties zoals 3D-printen in gewichtloosheid zijn wat commerciële ruimtevaart echt vooruit helpt.
Politiek en ruimtetoerisme
Het grootste deel van dit artikel gaat over innovaties in Amerikaanse commerciële ruimtevaart. Dat komt doordat andere landen met ruimtevaartprogramma’s strengere regels stellen aan kapitalistische ondernemingen. Bovendien domineert de VS nog steeds de particuliere ruimtevaart – hoewel hun marktaandeel de laatste tijd iets is gedaald. Particuliere ruimtevaart bedrijven zoals SpaceX, Blue Origin en Virgin Galactic domineren de nieuwe ruimtewedloop.
In zekere zin zitten overheden van landen met commerciële ruimtevaart gevangen tussen twee lastige posities. Ze moeten rekening houden met de economische en wetenschappelijke voordelen van private ruimteverkenning. Maar ze mogen niet toestaan dat ruimtehandel verwordt tot een monopolistische strijd om overheersing.
Eeuwenlang hebben rijke zeevarende landen anderen geplunderd en gekoloniseerd die niet beschikten over dezelfde technologie of kansen. We zijn nog niet eens begonnen met het volledig begrijpen van de impact van die geschiedenis, laat staan met genoegdoening.
Overheden moeten ook rekening houden met de veiligheid en behoeften van hun burgers. Dat betekent dat budgetten prioriteit moeten geven aan wat het meeste oplevert voor de samenleving. Sommigen zouden kunnen betogen dat ruimteverkenning zo’n voordeel is. Zonder NASA en DARPA (Defense Advanced Research Projects Agency) hadden we wellicht geen internet gehad.
Maar hun financiering is beperkt en ze moeten publiek geld verstandig besteden. Commerciële bedrijven daarentegen mogen investeringen aannemen. En overheidsubsidies helpen bij het betalen voor technologische vooruitgang in ruimtevaartuigen. Particuliere ruimtevaartbedrijven ontwikkelen raketten, capsules en satellieten voor commerciële toepassingen.
Toch doen de huidige ruimte-ontginningspraktijken denken aan het Wilde Westen. How the West Was Won is minder een heldenepos van moed en doorzettingsvermogen dan een verhaal van overheersing en onderwerping.
Nu de nieuwe ruimterace opwarmt, moeten mondiale bestuursorganisaties zoals de Verenigde Naties (VN) zich roeren. Het Outer Space Treaty uit 1967 houdt geen rekening met moderne technologieën en ideeën. Het zegt niets over de economische rijkdom die ruimteverkenning kan opleveren, noch over ruimtehegemonie.
Private ruimtevaartorganisaties opereren onafhankelijk van overheden en richten zich op snelheid, schaalbaarheid en winst. Toch biedt het een degelijk juridisch raamwerk om op voort te bouwen. Het stelt dat geen enkel land aanspraak mag maken op de ruimte en dat landen verantwoordelijk zijn voor hun ruimte-activiteiten. Het belangrijkste: het stelt dat elk gebruik van de ruimte ten goede moet komen aan de hele mensheid. En dat elke verkenning in het belang moet zijn van alle landen.
Wat betreft commerciële ruimtevaart is de eerste wet van het verdrag het belangrijkst. Als ruimtevarende naties zich aan deze richtlijnen houden, zou de nieuwe ruimterace weleens echt een eerlijke onderneming kunnen worden.
Wat vind jij het belangrijkste doel van commerciële ruimtevaart?
Vond je dit artikel leuk? Laat een beoordeling achter!
Laden...
