Elke Broadway-producent zal je vertellen dat musicaltheater niet voor iedereen is. Dat geldt ook voor elke theaterdirecteur van het West End. Tegenwoordig weten we dat mensen van alle achtergronden genieten van complete voorstellingen... wellicht vanwege de enorme diversiteit aan theaterervaringen. Wist je trouwens dat de schrijvers van Dr. Who inspiratie hebben gehaald uit The Phantom of the Opera voor het schrijven van die aflevering? En wist je dat Phantom een van Andrew Lloyd Webbers meest geprezen en geliefde musicals is?
Terug naar het onderwerp...
Stel je voor dat je niet houdt van overdreven zang en dramatische strijkinstrumenten, en dat je absoluut niets voelt voor stukken als West Side Story of The Lion King. Laten we verder gaan door te zeggen dat je geen onderscheid ziet tussen een opera, een operette en een musical - kortom, het hele spectrum van muziektheater is voor jou niet interessant. Het is dan geen verrassing dat je niet staat te springen om kaartjes te kopen voor Cats of Fiddler on the Roof. Maar toch, muziektheater is een ervaring op zichzelf.
De atmosfeer, de sfeer, de complexe combinatie van zang, beeld en acteren, en hoe het publiek op een diep niveau raakt... Superprof verzekert je dat er toneelschrijvers, producenten, regisseurs en af en toe zelfs choreografen zijn die shows maken speciaal voor mensen met een rock-'n-rollhart.
Zullen we eens een kijkje nemen?
Het Ontstaan van de Rock/Pop Musicals
Je bent al bekend met het feit dat muziek al duizenden jaren een integraal onderdeel is van theaterproducties, dat plezier bracht aan diverse samenlevingen. Ongetwijfeld ben je ook op de hoogte van de ingrijpende veranderingen in dit vermaak gedurende de afgelopen 200 jaar. Het muziektheater heeft zich ontwikkeld tot vele verschillende soorten musicals, waarbij de rock- en popmusical eind jaren '60 in de VS zijn plaats vond.
Componistenduo's zoals Rodgers en Hammerstein, die bekend staan om werken als 'The Sound of Music', hadden het geloof dat theaterbezoekers verlangden naar een happy end en opbeurende melodieën. In Engeland vervulden Noël Coward en Ivor Novello soortgelijke rollen.
Aan beide zijden van de oceaan bleek het publiek genoeg te hebben van dit soort inhoud; de kaartverkoop daalde gestaag... totdat 'Hair' verscheen. 'Hair' was schokkend! 'Hair' was vernieuwend! 'Hair' was een musical zoals nog nooit eerder was vertoond. De voorstelling omarmde drugsgebruik, godslastering en een diverse cast. Het was als een onweerstaanbare kracht op Broadway met een recordaantal van 1750 voorstellingen en trok daarna de oceaan over om het publiek in Londen te verbijsteren met bijna 2000 shows.
Hair was als een krachtige versie van My Fair Lady; in plaats van te verlangen naar iets 'lieflijks', toonden de personages van Hair 'Enry 'Iggins precies waar de bus stopte en hoe ze erop moesten stappen. Ze braken die hatelijke fonograaf en gebruikten de stukken zelfs om een vuurtje te stoken. Kortom, Hair doorbrak de traditionele vorm van muziektheater en opende met zoveel overgave en plezier de deuren voor een nieuwe stijl, waardoor showschrijvers op zoek gingen naar de volgende rauwe, gedurfde hit.
Andrew Lloyd Webber volgde snel met Jesus Christ Superstar - meer een rockopera dan een musical omdat het geen dialoog bevat. Toch bewees het succes van Superstar definitief dat rockmuziek een plek had op het Londense toneel (en ook op Broadway!).
Gedurende de jaren '70 bleven rockmusicals het publiek verbazen:
- The Wiz: een herinterpretatie van Wizard of Oz, ditmaal met levendige dansnummers.
- Dreamgirls vertelt het verhaal van de begindagen van Motown; later werd hieruit een gelijknamige film gemaakt.
- Grease: een meeslepend verhaal over het leven op een Amerikaanse middelbare school in de jaren '50.
- Pippin vermengt geschiedenis met fictie.
- Little Shop of Horrors - wie zou niet onder de indruk zijn van een vleesetende plant?
Little Shop brengt ons naar de jaren '80, een periode waarin de rock- en popmuziek aanzienlijke veranderingen doormaakten - de ondergang van disco en de opkomst van synthesizers; soms leek het alsof de muziek zelf niet wist welke richting ze op moest.
Te midden van al deze veranderingen nam de populariteit van rockmusicals af, waardoor de opkomst van de jukebox-musical begon.
Het Verschil tussen Rock Musical en Rock Opera
Elke opera is muziektheater, maar niet elke musical is opera - is dat correct?
Terwijl de eerder genoemde opzwepende shows het publiek in vervoering brachten en Tony Awards wonnen, werkte The Who aan Tommy, het fatalistische verhaal over een jongen die vermeend doof, stom en blind ter wereld kwam. Nadat elke noot was geschreven en elk stuk was gerepeteerd, nam de band het op en ging met de show op tournee. Zowel critici als het publiek wisten niet goed wat ze ervan moesten denken: sommigen beschouwden het als een meesterwerk, terwijl anderen er ronduit vijandig tegenover stonden.
Desondanks kreeg het verhaal een eigen leven. Hoewel de band verkondigde dat het nooit meer zou worden uitgevoerd, trok het de aandacht van verschillende showontwikkelaars die het voor het musicalpodium gingen bewerken. Wat Tommy tot een opera maakt, is het gebrek aan dialoog.
In dezelfde geest komt The Wall, een ander onderzoek naar isolatie en emotioneel trauma. Ook hier vertelt de muziek het verhaal; er wordt weinig gesproken. Aan het einde van de voorstelling heeft het publiek alles ervaren, van het trauma van de oorlog tot het verpletterende schuldgevoel van mislukte relaties.
Zowel Tommy als The Wall begonnen als conceptalbums, wat betekent dat elk nummer betrekking heeft op een overkoepelend thema.
Bekende Rock/Pop Musicals
Naast de eerder genoemde shows is de lijst van rock en pop musicals behoorlijk uitgebreid en gevarieerd.
- The Rocky Horror Show: geschreven door Richard O'Brien, is een rock/pop sensatie. Oorspronkelijk bedoeld als eerbetoon aan de B-klasse horrorfilms uit de jaren '30, vermengd met een vleugje sciencefiction, heeft het sindsdien een cultstatus verworven.
- Chess: geschreven door Tim Rice, een medewerker van Lloyd Webber, samen met Bjorn en Benny van ABBA, vertelt over een schaakgevecht tijdens de Koude Oorlog. Hoewel het drie jaar lang in Londen werd opgevoerd, faalde het op Broadway.
Eerlijk is eerlijk, het was voornamelijk aangepast aan het Amerikaanse musicalpubliek. Desondanks heeft het bij de herschrijving zeker niet veel van zijn magie verloren... misschien sloeg het concept gewoon niet aan bij het Amerikaanse publiek? Starlight Express compenseerde ruimschoots voor de lauwe ontvangst van Chess.
Deze samenwerking tussen Lloyd Webber en Stilgoe bezet momenteel de achtste plaats op de lijst van langstlopende musicals, zowel op West End als op Broadway. Nog indrukwekkender is het de meest succesvolle musical in Duitsland sinds 1986, met een onafgebroken voorstelling in een speciaal gebouwd theater. Het verhaal is al vele malen verteld: een stoommachine racet tegen nieuwere, slankere modellen in een poging indruk te maken op Pearl, een eersteklas rijtuig... geen verborgen agenda's!
Wat deze show uniek maakt, is dat de acteurs niet alleen zingen en acteren, maar dit alles doen op rolschaatsen! Stel je voor: A Chorus Line of Mean Girls op rolschaatsen... dat zou een geweldige muzikale komedie zijn! Rent: Als je niet op de hoogte bent van deze theatersensatie, dan ben je waarschijnlijk Tommy, of misschien Pink (van respectievelijk Tommy en The Wall). De inspiratie kwam van La Bohème, maar schrijver Jonathan Larson gaf het verhaal een hedendaagse draai. Het eindresultaat is een cast van worstelende artiesten die hun weg proberen te vinden in New York's East Village, omringd door de dreiging van AIDS.
- Rent: Het begon op een klein Broadway-theater, verhuisde naar een grotere locatie en speelde 12 jaar lang. In 1996 won de musical een Tony Award voor beste musical en de Drama Desk Award voor beste regisseur. Het is jammer dat Larson overleed voordat hij zijn prijs in ontvangst kon nemen; hij was pas 35 jaar oud. Wie weet welke nieuwe musicals hij nog had kunnen creëren als hij niet zo vroeg was overleden? Als je de kans hebt gemist om Rent live te zien, kun je overwegen het te huren of te streamen. Het is geen filmmusical, maar een opname van de laatste voorstelling op Broadway.
Ben je nog steeds niet overtuigd dat musicals jouw ding kunnen zijn? Moet er 'rock' in de titel staan om te geloven dat de muziek en teksten een rock- of pop-smaak hebben? Probeer deze eens:
- Rock of Ages: Soms beschouwd als een jukebox-musical omdat de muziek niet speciaal voor de show is geschreven, bevat het nummers van onder andere Twisted Sister, Pat Benatar en Styx. Er is een verhaallijn die alle liedjes verbindt; het kan ook worden gezien als een boekmusical vanwege de geïntegreerde liedjes.
- Bat Out of Hell: Als een vernieuwde versie van de klassieker Peter Pan in een post-apocalyptisch New York, heeft Jim Steinman zeker zijn doel bereikt. Hoewel deze show relatief kort draaide, won hij toch verschillende prijzen.
- School of Rock: Gebaseerd op de bekende film, schreef Andrew Lloyd Webber de muziek voor deze voorstelling, met JoAnn Hunter als choreograaf. Raad eens? Het speelt nog steeds in West End, in het Gillian Lynne Theatre!
We willen niet te veel van de verhaallijn verklappen; misschien heb je intussen besloten dat muziektheater toch wel jouw ding is en wil je graag een kaartje kopen voor deze show!
Nu je geïnteresseerd bent geraakt in het soort muziek en teksten dat nodig is voor een grootse Broadway-musical, bekijk dan eens onze lijst met revue-musicals...
Vond je dit artikel leuk? Laat een beoordeling achter!
Laden...
